Phileine en Lente waren al ziek en na een aantal dagen kwam Madelief daar ook bij.
Maandag hadden we de echo en ik had gelukkig op donderdag al een afspraak in het ziekenhuis.
Ik wist helaas al uit ervaring wat de opties waren.
Omdat dit een missed abortion was (een miskraam die niet vanzelf op gang komt) heb je 3 opties.
- afwachten tot het vanzelf komt.Maar uit ervaring weet ik hoe zwaar het is om een kindje in je buik te hebben, je nog zwanger te voelen maar dat het niet meer leeft.
- curretage. Je gaat dan onder narcose maar mag dezelfde dag normaal weer naar huis.
- of medicatie wat het als het ware opwekt.
Curretage kon naar mijn idee ook niet. Dan moest ik het de meiden gelijk vertellen.
Mijn ouders gingen ondertussen op vakantie etc.
Gelukkig konden mijn schoonouders komen oppassen.
We gebruikten dezelfde smoes maar..
Het was moeilijk maar de meiden waren erbij.
En we moesten er eerst zelf mee kunnen omgaan.
Alles ging zó snel.
Gelukkig troffen we een hele fijne aardige gynaecoloog.
Er moest voor de zekerheid nog een echo gemaakt worden om het vast te stellen waarbij ik niet wilde kijken.
Ik vond het allemaal veel te confronterend.
Ik kreeg de pillen mee naar huis samen met medicatie tegen de pijn.
Ik merkte dat ik mijzelf gelijk wilde beschermen.
Ik ben heel heel hard gevallen tijdens de miskraam voor Lente.
Toen kwam het ook keihard aan! Maar gebeurde er ook zoveel meer.
Het ging toen helemaal mis met de medicaties, ik kreeg niets mee naar huis (kraamverband etc) waardoor het mij ook zo overviel.
De gynacoloog keek mij bijna niet aan en reageerde enorm bot.
Ik bleef toen 's nachts enorm bloedverlies houden en ben 's avonds laat nog met spoed naar het ziekenhuis in Heereveen gegaan waar ik handmatig en daarna zonder verdoving alsnog gecurateerd ben.
Waar ik trouwens toen heel blij mee was. Het was zo'n opluchting dat de pijn daarna bijna weg was.
Zo'n bezoekje bij de verloskundige tussendoor in een wachtruimte vól zwangere mensen.
Het viel mij toen erg zwaar.
Dit keer blokte ik alles!
Ik wiste gelijk mijn zwangerschapsapp op mijn telefoon, afspraken en notities in mijn agenda.
Ik skipte elk mooi liedje op de radio uit angst dat er emotie zou bijkomen en ik praatte meer dan ooit met God.
Ik had heel erg het gevoel dat ik hierdoor een enorme nuchterheid, vrede en kracht kreeg.
Tegelijkertijd zie ik nu ook dat de klap later wel kwam.
Ondertussen werd Pieter echt ziek! maar dan ook ziek, ziek!
Hij had het steeds al zo koud en alles deed pijn.
Na een paar uren begonnen de pillen te werken en kreeg ik echt weeën.
We gingen net eten maar na het eten lukte het niet meer om erbij te blijven.
Pieter werd steeds beroerder, ik moest steeds naar het toilet en mij overgeven aan wat ging komen.
Er kwam steeds meer bloedverlies en ik zag dat ik een miniplacenta verloor.
Ondertussen hoorde ik de drukte van de meiden naar bed brengen.
Met moeite lukte het om tussendoor nog even Pieter te spreken over hoe nu?
Zal ik het vruchtje opvangen? Of spoelen we het door.
In de hectiek van het avondritueel, griep en buikpijn besloten we voor het laatste.
Ik heb dit keer juist het tegenovergestelde gedaan van 'echt Linda'.
Het was echt zó niet Linda maar het voelde daardoor juist fijner.
Geen echofoto, geen herinnering, geen naam.
Later kwam ik daar op terug maar ik kon de confrontatie en de pijn denk ik nog niet aan op dat moment.
's avonds/'s nachts was Pieter zo ziek! Hij moest bijna nonstop spugen.
Heel zielig. En zo'n beroerde timing. Er waren dus 2 zieke kinderen, een zieke man(zo ziek is hij in geen 5 jaar geweest) en ikzelf die op dat moment de miskraam kreeg.
De volgende morgen bracht ik Madelief weer naar school.
Gelukkig ging heel lichamelijk allemaal volgens het boekje.
Ik voelde mij fysiek weer veel beter, meer energie en niet meer misselijk.
Hoe verdrietig dit eigenlijk ook was.
Als ik terug kijk snap ik eigenlijk ook niet hoe ik het allemaal zo heb gered.
Tussendoor zorgen om mijn opa, daar op bezoek.
Mijn moeder op de hoogte houden rondom de zorgen van opa.(en niet vertellen wat er ondertussen gaande was)
Bezoekjes, appje van en naar een zwangere vriendin, zelfs twee keer op kraambezoek van jonge ouders waar ik ouderling van ben.
Tot overmaat van ramp startte de groep van Phileine het thema: baby
Het was pittig, heftig en eigenlijk een beetje overleven.
Ons overbuurmeisje werd geboren, een ooievaar in de tuin, op instagram en facebook vlogen de babyannounments je om de oren.
En dat te bedenken dat ik een bedrijfje heb ik...jawel geboortekaartjes.
Ik kon er soms om huilen maar zeker ook soms om lachen.
Gewoon omdat het zo stom was dat het bijna grappig was.
Toen ik 's avonds op de bank tegen Pieter zei...nu is er toch niemand in onze omgeving die zwanger wordt toch?
Spotte ik 's ochtends voor ons huis een 'anoniem' busje die blauwe flesje kwam ophalen...jawel hoor...moeders voor moeders..
Overigens een supergoed gebeuren hoor.
Voorbeelden te over, het hield niet op!
Ik zal wel enorm beproefd worden zeg ik wel eens.
Ik geloof dat God uiteindelijk een prachtig plan heeft klaarliggen dat alles weer goed maakt.
Dat veegt dit verdriet misschien wel zó weer uit.
Ondertussen blijft het moeilijk.
De donderdag voor Pasen hadden we weer een positieve test in handen.
Niet met kerst maar nu met Pasen in de kerk met ons 'geheim'.
Nu was Pieter degene die maar moeilijk onbezorgd kon genieten en blij kon zijn.
Ik wilde er weer met een onbezorgd gevoel instappen wat moeilijk was maar ik keek er ook naar uit. Nog 4 weken spannend en als we dan op vakantie zouden gaan en een goede echo zouden hebben wilde ik het de meisjes op vakantie vertellen.
Eenmaal thuis zou ik dan al 10 weken zijn en het wat meer openbaar kunnen worden.
Helaas kreeg ik een week later al een miskraam.
Dit keer kon ik er minder goed mee omgaan.
Ik werd in vlagen heel erg verdrietig en soms ook boos op mijn lichaam.
Wel was ik allereerst enorm blij en ook dankbaar dat het dan wel zo vanzelf kwam en na een week al.
Bijvoorbeeld niet eerst een echo met een kloppend hartje of weken wachten tot je cyclus weer op gang is.
Hoewel ik het graag voor mijzelf wilde houden omdat het zo pijnlijk is. Ik ook een heel fijne leven heb met Pieter en de meiden en ik allerminst wil dat het heel de dag overschaduwt wordt door dit verdrietige hoofdstuk toch lukt het soms bijna niet meer.
En ik ben altijd erg open geweest over de miskraam van voor Lente haar geboorte
Het is belangrijk om herkenning te krijgen, erover te kunnen lezen dat je hier niet alleen in staat.
Want soms voelt het écht zo!
Een postieve test in handen hebben is voor veel mensen de komst van hun kindje.
Hier is een test blijdschap, hoop, en misschien een kindje..
Ik heb helaas de ervaring gehad dat het delen mij soms juist meer verdriet gaf dan niet vertellen.
Mensen geven vast goedebedoelde opmerkingen maar die keihard in je al zo zere hart kunnen raken.
Ik probeerde het dit keer dus maar zo.
Wat meer alleen, met een paar mensen die ik het uiteindelijk wel verteld heb.
En daar gelukkig ontzettend veel steun van heb gehad.💕
Dat was ontzettend fijn en waardevol.
Nu pas kan ik dit berichtje online plaatsen. Té lang kon ik het niet delen. Het was een heftige tijd. Een tijd van verdriet maar ook willen blijven genieten van al het moois in ons gezin.
Gelukkig kwamen er daarna betere tijden....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten