Soms kan ik gewoon zo verdrietig worden van het soort van 'gevecht' wat ik moet leveren.
Het gevecht van kritisch zijn wat onze meiden zien, waar ze mee omgaan. Wat ik ze zó graag mee wil geven in hun leventje.
Gesprekken op school lijken soms over zulke andere dingen te gaan.
Over dure spullen, dure uitjes, vooral veel werken en trots zijn op het drukke bestaan.
Het idee dat je dit je kinderen toch absoluut moet kunnen bieden??!!
Wat kan ik mij dan soms alleen voelen in mijn totaal andere beeld wat ik mee wil geven in ons gezin.
Het lukt mij geen eens op dit heel helder en duidelijk op te kunnen schrijven en misschien is het van mij ook veroordeling...ook niet juist natuurlijk.
Het maakt mij ook kwetsbaar om dit zo op te schrijven.
Het is makkelijk om alle mooie momenten op te schrijven.
Toch zit dit al wéken in mijn hoofd en hart.
Ik pieker, maak mij zorgen, breng het maar bij God.
Hij ziet mij.
Hij ziet jou.
Hij ziet onze kinderen.
Blij spelen op het schoolplein, spulletje uit hun vak pakken voor de les, Hij ziet ze hun appeltje eten, Hij ziet ze plannen bedenken voor in de pauze.
Maar Hij ziet onze kinderen ook worstelen.
Worstelen met recht en onrecht.
Ik vind het soms zo moeilijk om het gevoel te krijgen dat er zoveel vaders en moeders druk zijn
met zich druk te maken over het plaatje van leuke kleding, mooie spullen en dure uitjes.
Wat hun kinderen toch écht nodig hebben en moeten ontvangen!!??
Maar ik maak mij vooral zóveel zorgen wat onze meiden in hun hoofdjes ontvangen??
Wat daar elke dag in komt. En in hun kinderhartjes.
Kleine mensen waar zo vreselijk veel op af komt!
Het troost mij dat ik ze niet zomaar laat gaan.
Al voelt dat soms zo.
Maar God is bij onze meiden als ze op school zitten.
Hij is ook bij jullie kinderen.
Vanaf de zomervakantie nemen we weer meer de tijd om te ontbijten.
Rustig zitten, praten en lezen we een stukje uit het 'dagboek voor kleine schatjes'.
We bidden daarna.
Ik vraag of God bij hen is vandaag.
Dat ze weten dat hij álle leuke én moeilijk dingen ziet en ze God altijd mogen vragen hen te helpen.
Dit geeft mij zoveel rust.
Herkennen jullie dit misschien?
Het is makkelijk om alle mooie momenten op te schrijven.
Toch zit dit al wéken in mijn hoofd en hart.
Ik pieker, maak mij zorgen, breng het maar bij God.
Hij ziet mij.
Hij ziet jou.
Hij ziet onze kinderen.
Blij spelen op het schoolplein, spulletje uit hun vak pakken voor de les, Hij ziet ze hun appeltje eten, Hij ziet ze plannen bedenken voor in de pauze.
Maar Hij ziet onze kinderen ook worstelen.
Worstelen met recht en onrecht.
Ik vind het soms zo moeilijk om het gevoel te krijgen dat er zoveel vaders en moeders druk zijn
met zich druk te maken over het plaatje van leuke kleding, mooie spullen en dure uitjes.
Wat hun kinderen toch écht nodig hebben en moeten ontvangen!!??
Maar ik maak mij vooral zóveel zorgen wat onze meiden in hun hoofdjes ontvangen??
Wat daar elke dag in komt. En in hun kinderhartjes.
Kleine mensen waar zo vreselijk veel op af komt!
Het troost mij dat ik ze niet zomaar laat gaan.
Al voelt dat soms zo.
Maar God is bij onze meiden als ze op school zitten.
Hij is ook bij jullie kinderen.
Vanaf de zomervakantie nemen we weer meer de tijd om te ontbijten.
Rustig zitten, praten en lezen we een stukje uit het 'dagboek voor kleine schatjes'.
We bidden daarna.
Ik vraag of God bij hen is vandaag.
Dat ze weten dat hij álle leuke én moeilijk dingen ziet en ze God altijd mogen vragen hen te helpen.
Dit geeft mij zoveel rust.
Herkennen jullie dit misschien?
ik herken het helemaal en ik wil je niet bang maken maar dat gevoel blijft. Ook als ze groter worden.
BeantwoordenVerwijderenIk vind als je veel praat met je kinderen over wat jij belangrijk vind, krijgen ze jou normen en waarden mee.
En daarmee moeten ze zelf wat doen. Want het is onvermijdelijk dat ze soms iets doen wat jij niet wilt.
Werken, kleding, tv kijken, het zo snel mogelijk zelfstandig moeten zijn, zijn allemaal dingen die ik om me heen zie en waar ik me af en toe zo onder druk gezet voel. Maar blijf vooral trouw aan je eigen moedermanier, en al doende leer je.
groetjes
Bedankt voor je reactie Tineke, ik las jouw nieuwste blogbericht en het zijn dus ook herkenbare worstelingen he. Wat is het moeilijk om ze niet overal tegen te kunnen beschermen he. Er komt zoveel op de kinderen én ons af. Inderdaad is blijven praten heel erg belangrijk, daar investeren we nu in he. En wat is die tijd dan kostbaar!!
VerwijderenBij ons in de keuken hangt onderstaand lied:
BeantwoordenVerwijderenGebed voor mijn kinderen
Ik leg de namen van mijn
kinderen in Uw handen.
Graveer Gij ze daarin met
onuitwisbaar schrift.
Dat niets of niemand ze meer
ooit daaruit kan branden,
ook niet als satan ze straks
als de tarwe zift.
Houdt Gij mijn kinderen vast,
als ik ze los moet laten
en laat altijd Uw kracht
boven hun zwakheid staan.
Gij weet hoe mateloos
de wereld hen zal haten,
als zij niet in het schema van
de wereld zullen gaan.
Ik vraag U niet mijn kinderen
elk verdriet te sparen,
maar wees Gij wel hun troost,
als ze eenzaam zijn en bang.
Wil om Uws naams wil hen
in Uw verbond bewaren,
en laat ze nooit van U vervreemden,
nooit, hun leven lang!
Ik leg de namen van mijn
kinderen in Uw handen.
Amen.
Mooi!!En vast mooi om dit elke dag te lezen in jullie keuken!
VerwijderenHallo lentebloem! Ik kom voor het eerst op je blog en lees je bericht. (omdat ik geen foto's te zien krijg, is er iets mis gegaan?)
BeantwoordenVerwijderenMaar ik lees dit berichtje en herken dit ook. Verschil: mijn kinderen zijn nu zelf voor een groot deel vader en moeder.
Ontspan je... leg je zorgen elke dag eenvoudig bij de Here neer. Wees trouw in bijbelstudie en gebed en in kerkgang. Neem je kinderen mee, zoveel mogelijk. De sfeer van trouw en rust en liefde is iets wat je door mag geven.
En vertrouw je Herder. Het is vaak moeilijk om tegen de stroom in te roeien, maar het kan wel.
Soms vraagt je kind iets van je waar je over twijfelt; alleen weet je misschien niet te verwoorden waarom wel of niet.
De neiging is dan om nee te zeggen, maar je kunt ook de tijd nemen om te overwegen. Zeg rustig tegen je kind, dat je er over na wilt denken en kom er dezelfde dag nog op terug met de uitslag van de overweging. Soms heeft je kind goede argumenten;-)
Laat je niet teveel leiden door angst.. Dat heb ik wel gedaan en dat straal je uit...(waar is dan het voorbeeld van vertrouwen)..laat los en leg iets waar je over in zit bij God neer.
De vorige spreekster zei al dat dit bleef.. dat is wel zo. Je leert als moeder bidden, bidden, bidden en dat zeg ik met een glimlach. Jij mag je kinderen voorleven naar ik hoop samen met je man? Houd van elkaar en laat de Geest Zijn werk doen. Je kunt geloof niet geven.
Wat betreft mooie spullen en kleding, probeer een beetje je kinderen er goed uit te laten zien, dat kan trouwens goed met tweedehands kleding. Maar maak je niet druk over dat je kind niet mee kan doen. Tot op zekere hoogte is dat niet zo erg. Je kind krijgt zuinigheid mee en doorzettingsvermogen, het komt niet vanzelf aanwaaien. Ik merk bij mijn opgroeiende en volwassen kinderen de winst van ons gebrek aan bezit en geld!
Wees trots op je kinderen. Ze zijn allemaal een schatkistje met gaven en talenten die God gegeven heeft... geniet ervan om die gaven en talenten te ontdekken...
Nou ik kan zo nog wel even doorgaan. Ik stop. Ik wil je bemoedigen, dat is duidelijk denk ik.
Veel opvoedings plezier. Geniet samen van wat God je heeft gegeven.
Hallo Elizabeth! Wat leuk dat je hier even komt lezen. En het klopt dat je geen foto's ziet. er is iets mis gegaan met mijn picasa album en alle foto zijn nu helaas weg....
VerwijderenIk blij echt blij met jouw waardevolle en bemoedigende reactie. Dankjewel!