Soms kan ik gewoon zo verdrietig worden van het soort van 'gevecht' wat ik moet leveren.
Het gevecht van kritisch zijn wat onze meiden zien, waar ze mee omgaan. Wat ik ze zó graag mee wil geven in hun leventje.
Gesprekken op school lijken soms over zulke andere dingen te gaan.
Over dure spullen, dure uitjes, vooral veel werken en trots zijn op het drukke bestaan.
Het idee dat je dit je kinderen toch absoluut moet kunnen bieden??!!
Wat kan ik mij dan soms alleen voelen in mijn totaal andere beeld wat ik mee wil geven in ons gezin.
Het lukt mij geen eens op dit heel helder en duidelijk op te kunnen schrijven en misschien is het van mij ook veroordeling...ook niet juist natuurlijk.
Het maakt mij ook kwetsbaar om dit zo op te schrijven.
Het is makkelijk om alle mooie momenten op te schrijven.
Toch zit dit al wéken in mijn hoofd en hart.
Ik pieker, maak mij zorgen, breng het maar bij God.
Hij ziet mij.
Hij ziet jou.
Hij ziet onze kinderen.
Blij spelen op het schoolplein, spulletje uit hun vak pakken voor de les, Hij ziet ze hun appeltje eten, Hij ziet ze plannen bedenken voor in de pauze.
Maar Hij ziet onze kinderen ook worstelen.
Worstelen met recht en onrecht.
Ik vind het soms zo moeilijk om het gevoel te krijgen dat er zoveel vaders en moeders druk zijn
met zich druk te maken over het plaatje van leuke kleding, mooie spullen en dure uitjes.
Wat hun kinderen toch écht nodig hebben en moeten ontvangen!!??
Maar ik maak mij vooral zóveel zorgen wat onze meiden in hun hoofdjes ontvangen??
Wat daar elke dag in komt. En in hun kinderhartjes.
Kleine mensen waar zo vreselijk veel op af komt!
Het troost mij dat ik ze niet zomaar laat gaan.
Al voelt dat soms zo.
Maar God is bij onze meiden als ze op school zitten.
Hij is ook bij jullie kinderen.
Vanaf de zomervakantie nemen we weer meer de tijd om te ontbijten.
Rustig zitten, praten en lezen we een stukje uit het 'dagboek voor kleine schatjes'.
We bidden daarna.
Ik vraag of God bij hen is vandaag.
Dat ze weten dat hij álle leuke én moeilijk dingen ziet en ze God altijd mogen vragen hen te helpen.
Dit geeft mij zoveel rust.
Herkennen jullie dit misschien?
Het is makkelijk om alle mooie momenten op te schrijven.
Toch zit dit al wéken in mijn hoofd en hart.
Ik pieker, maak mij zorgen, breng het maar bij God.
Hij ziet mij.
Hij ziet jou.
Hij ziet onze kinderen.
Blij spelen op het schoolplein, spulletje uit hun vak pakken voor de les, Hij ziet ze hun appeltje eten, Hij ziet ze plannen bedenken voor in de pauze.
Maar Hij ziet onze kinderen ook worstelen.
Worstelen met recht en onrecht.
Ik vind het soms zo moeilijk om het gevoel te krijgen dat er zoveel vaders en moeders druk zijn
met zich druk te maken over het plaatje van leuke kleding, mooie spullen en dure uitjes.
Wat hun kinderen toch écht nodig hebben en moeten ontvangen!!??
Maar ik maak mij vooral zóveel zorgen wat onze meiden in hun hoofdjes ontvangen??
Wat daar elke dag in komt. En in hun kinderhartjes.
Kleine mensen waar zo vreselijk veel op af komt!
Het troost mij dat ik ze niet zomaar laat gaan.
Al voelt dat soms zo.
Maar God is bij onze meiden als ze op school zitten.
Hij is ook bij jullie kinderen.
Vanaf de zomervakantie nemen we weer meer de tijd om te ontbijten.
Rustig zitten, praten en lezen we een stukje uit het 'dagboek voor kleine schatjes'.
We bidden daarna.
Ik vraag of God bij hen is vandaag.
Dat ze weten dat hij álle leuke én moeilijk dingen ziet en ze God altijd mogen vragen hen te helpen.
Dit geeft mij zoveel rust.
Herkennen jullie dit misschien?
